Współpraca polsko-niemiecka w energetyce rozpoczęła się niemal automatycznie wraz z zakończeniem II wojny światowej. Innego wyjścia nie było - tak nakazywała logika i zdrowy rozsądek. Wyznaczona na konferencji w Poczdamie granica między Polską a Niemcami, została poprowadzona naturalnym biegiem Nysy Łużyckiej i Odry. W konsekwencji tego stanu rzeczy pracująca tu, a opalana węglem brunatnym elektrownia Hirschfelde znalazła się po niemieckiej stronie granicy, zaś odkrywkowa kopalnia dostarczająca jej węgiel - po polskiej. Ponieważ elektrownia nie ucierpiała w trakcie działań wojennych, mogła więc bez problemu funkcjonować dostarczając nieprzerwanie energię elektryczną okolicznym odbiorcom. 23 lutego 1947 roku w Turoszowie podpisana została „Prowizoryczna umowa" dotycząca sprzedaży ustalonych ilości węgla brunatnego, zaś zakłady przemysłowe po stronie polskiej zostały zobowiązane do bezwarunkowego zabezpieczenia węgla dla potrzeb elektrowni. Początkowo odbiór był prowadzony ilościowo, bez wyceny.

15 kwietnia 1957 roku zawarto rządową umowę między Polską, a ówczesną Niemiecką Republiką Demokratyczną w sprawie dostaw maszyn dla Turowa i innych regionów rozbudowującego się w Polsce przemysłu węgla brunatnego takich jak Pątnów, Adamów czy Konin.

Uzgodniono połączenie systemów energetycznych obu krajów przez rozdzielnię systemową w Mikułowej oraz dostawę węgla brunatnego z Turowa do Elektrowni Hirschfelde w ilości 6 mln ton rocznie, a także odbiór popiołu na zwały w Polsce za ustaloną opłatą.