Przemysław Kaziński radca prawny, Marek Kijowski adwokat
Kancelaria Mamiński & Wspólnicy sp.k.

Ustawodawca przewidział dwie podstawowe formy wspierania rozwoju i promocji użycia biopaliw. Po pierwsze, na przedsiębiorców działających na rynku biopaliw nałożono z dniem 1 stycznia 2008 r. obowiązek zapewnienia określonego udziału biomponentów w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych (realizacja tzw. Narodowego Celu Wskaźnikowego, dalej: „NCW"). Po drugie, w pierwszych latach obowiązywania ustawy o biopaliwach stosowano preferencyjne stawki podatku akcyzowego w zakresie wyrobów powstałych ze zmieszania benzyn i olejów napędowych z biokomponentami zawierających powyżej 2% biokomponentów, jak i biokomponentów stanowiących samoistne paliwo przeznaczone do napędu silników spalinowych. Do 2011 r. obowiązywała także ulga w podatku CIT oraz zwolnienie z opłaty paliwowej w zakresie biopaliw.

Wsparcie stosowania biopaliw w postaci ulgi w podatku akcyzowym stanowiło pomoc publiczną, której zastosowanie uzależnione jest od zgody Komisji Europejskiej. Zgodnie bowiem z art. 87 TWE (107 TFUE) dotyczącym pomocy publicznej, wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.