Analizując kwestię - miejsce, jakie w polityce energetycznej Unii Europejskiej zajmuje w istocie rzeczy cel środowiskowy, nie sposób nie rozpocząć rozważań od klauzuli przekrojowej z art. 11 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Klauzula ta nakazuje branie pod uwagę względów ochrony środowiska we wszystkich sferach aktywności Unii Europejskiej.
Oznacza to zatem, że nawet gdyby w traktatowych regulacjach polityki energetycznej Unii Europejskiej brakowało bezpośredniego odniesienia do konieczności przestrzegania wymogów ochrony środowiska w działaniach podejmowanych na gruncie tej dziedziny, to i tak konieczność taka wynikałaby z zasady integracji, opartej na materialnej podstawie w postaci koncepcji zrównoważonego rozwoju.
Podobnie zresztą, w przypadku zbiegu potencjalnych podstaw prawnych danego aktu prawa unijnego, można przyjąć podstawę z zakresu polityki energetycznej, a dopuszczalne byłoby pominięcie podstawy z zakresu polityki w dziedzinie środowiska.
Zasada integracji i zasada zrównoważonego rozwoju, uwzględniane łącznie, implikują postrzeganie względów ochrony środowiska naturalnego, jako czynnika niejako wyciągniętego przed nawias celów i zadań statuowanych przez Unię w rozmaitych sferach działań. Zasada integracji jest formułą współgrającą z zasadą zrównoważonego rozwoju; o ile zasada integracji ma charakter formalny i ogniskuje się na konieczności uwzględniania rozmaitych interesów z wymogami ochrony środowiska, o tyle zasada zrównoważonego rozwoju, będąca jej materialnym dopełnieniem, nakazuje wyważanie i jednoczesną realizację tych stojących nieraz w sprzeczności dążeń. Tradycyjnie wyróżnia się następujące komponenty zrównoważonego rozwoju ...
