W związku z bardzo zaawansowanymi negocjacjami związanymi z przyjęciem odpowiednich aktów prawnych konstytuujących politykę spójności na lata 2014-2020, państwa członkowskie Unii Europejskiej doszły do wniosku, iż priorytetową sprawą będzie osiągnięcie celów zawartych w strategii Europa 2020. Jednym z obszarów, na które przeznaczono znaczącą liczbę środków, jest ochrona klimatu. Sprawa ta łączy ze sobą wiele tematów: przyrodniczych, ekonomicznych, społecznych i politycznych. Wydatek na energię wynikający z jej ceny regulowanej przedkłada się bezpośrednio na dobrobyt, jakość i poziom życia obywateli.

W Polsce sprawy te nabierają szczególnego znaczenia, zwłaszcza w okresie kryzysu i spowolnienia gospodarczego. Koszty energii i zakupu paliwa, a także innych nośników zaczynają odgrywać znaczące i zarazem kluczowe, pod względem ekonomicznym, role. Sytuacja ta wymusza wprowadzenie wielu zmian w polityce energetycznej, uwalniając rozwój blokowanych do tej pory nowych technologii niewykorzystanych do produkcji energii.

Nowa polityka spójności jest w pewnym sensie odpowiedzią na wyzwania inwestycyjne Polski w sektorze energetycznym. Wobec powyższego staje się ona alternatywą do współfinansowania inwestycji niezbędnych dla dalszego rozwoju społeczno-gospodarczego naszego państwa.

Stosując podejście indukcyjne, a także dokonując dość szerokiej eksploracji literatury oraz materiałów poświęconych polityce energetycznej, metodą deskrypcji staram się zaprezentować realne możliwości, jakie będą oferowane w zakresie wspierania potrzeb inwestycyjnych Polski w obszarze energetyki. Celem artykułu jest zatem skupienie uwagi badawczej na możliwościach współfinansowania za pośrednictwem funduszy strukturalnych Unii Europejskiej rozwoju sektora energetycznego.