Myśl techniczna konstruktorów brytyjskich jest powszechnie znana i szanowana. Wystarczy przywołać nazwisko Jamesa Watta i jego przełomowy tłokowy silnik parowy wynaleziony w 1763 roku poprzez zmianę konstrukcji atmosferycznego silnika parowego Thomasa Newcomena. Dwa lata po uruchomieniu pierwszej maszyny parowej został zwodowany okręt HMS Victory, przyszły najsłynniejszy okręt wojenny świata, bohater bitwy pod Trafalgarem. Niedługo po wejściu HMS Victory do służby w Królewskiej Marynarce Wojennej (1778), James Watt zakończył budowę pierwszego przemysłowego silnika parowego (1782). W czasie, gdy admirał Nelson toczył morskie bitwy na okręcie zbudowanym z 6000 drzew (w 90% z dębów) budowano maszyny parowe napędzające warsztaty tkackie, opalane z początku drewnem, aż do momentu wykarczowania 80% brytyjskich lasów, co było impulsem do rozwoju górnictwa węglowego.

W trakcie stu lat od bitwy pod Trafalgarem technologia parowa dotarła pod pokłady okrętów wojennych, dokonując spektakularnej rewolucji. Zwodowany w 1906 HMS Dreadnought był pierwszym dużym okrętem napędzanym przez turbiny parowe, co sprawiło, że w momencie ukończenia budowy był najszybszym pancernikiem na świecie. Zastąpienie energii wiatru energią ze spalania węgla umożliwiło przeciwstawienie się siłom natury, przemieszczanie śmiercionośnych jednostek pływających w dowolnych kierunkach z dużą prędkością. Zaprezentowane na rys. 1 okręty symbolizują ogromny skok cywilizacyjny oparty na wykorzystaniu paliw kopalnych.

Po kolejnych stu latach imponujący żaglowiec na lewej stronie pocztówki jest dla wielu obiektem filmowych pirackich abordaży, a zabójczy drednot po prawej stronie kawałem żelastwa ziejącego czarnym dymem.