na podstawie artykułu „ПНГ - топливо надежное", Energetika i Promyszlennost' Rossii nr11/2012

  Problem wykorzystania gazu towarzyszącego wydobyciu ropy naftowej skupia w ostatnich latach wiele uwagi w rosyjskim sektorze paliwowo-energetycznym. Gaz ten - jak wskazuje sama nazwa w tym języku (poputnyj nieftianoj gaz) - stanowi uboczny produkt wydobycia ropy. Pokaźne straty tego nośnika energii, zwanego też w skrócie gazem naftowym, są wywołane niedostatkiem odpowiedniej infrastruktury do jego gromadzenia, przetwarzania i transportu. W efekcie gaz towarzyszący ropie jest często po prostu spalany na miejscu pozyskiwania. Na szczęście skala marnotrawstwa tego cennego surowca w rosyjskim górnictwie naftowym systematycznie maleje. W zależności od warunków geologicznych rozróżnia się dwa rodzaje gazu naftowego, a mianowicie gazy zgromadzone w poduszkach gazowych nad złożem ropy oraz gazy rozpuszczone w ropie. W praktyce gaz naftowy stanowi mieszaninę gazów i innych składników węglowodorowych oraz niewęglowodorowych wydzielających się z pokładów ropy. Zależnie od rejonu wydobycia z jednej tony ropy naftowej uzyskuje się od 25 do 800 m³ wspomnianego gazu.