Na podstawie materiałów z „Waste Management word" opracował Piotr Olszowiec

W miarę zwiększania wymagań w zakresie ochrony środowiska wzrasta znaczenie sortowania odpadów w miejscu ich powstawania. Segregacja poszczególnych składników jest istotna dla maksymalizacji odzysku użytecznych surowców. Dzięki temu ogranicza się jednocześnie ilości odpadów kierowanych na składowiska, co jest jednym z celów wyznaczonych w Unii Europejskiej. W 2008 nastąpiła korekta unijnej dyrektywy dotyczącej zagospodarowania odpadów; ustalenia na rok 2020 zakładają ponowne wykorzystanie 50% odpadów komunalnych i 70% budowlanych. Dlatego procesy sortowania tych materiałów muszą być coraz dokładniejsze i wydajniejsze. Oczekiwaniom tym wychodzą naprzeciw nowoczesne sposoby separacji odpadów. Obecnie w UE stosuje się pięć zasadniczych zmechanizowanych metod i technologii segregacji:

• Sita bębnowe - rozdzielają materiały stosownie do rozmiarów ich cząstek. Odpady wypełniają duży bęben obrotowy, którego ścianki wyposażono w otwory o określonej średnicy. Drobne frakcje są usuwane przez nie na zewnątrz, zaś części o większych rozmiarach pozostają wewnątrz.
• Separatory na bazie prądów wirowych - urządzenia elektromagnetyczne przeznaczone dla wydzielania określonych metali, zwłaszcza do łatwego rozróżniania ferromagnetyków od metali nieżelaznych.
• Sortowanie indukcyjne - materiał przemieszcza się na taśmie przenośnika, pod którą umieszczono szereg czujników. Wykrywane przez nie bryły różnych metali są usuwane z taśmy impulsami sprężonego powietrza wyrzucanego z dysz sterowanych przez wspomniane detektory.
• Czujniki "bliskiej" podczerwieni (NIR) i „właściwej' podczerwieni (MIR) - oświetlany materiał odbija promieniowanie głównie w paśmie bliskim podczerwieni. Czujniki te rozróżniają poszczególne materiały analizując proces odbijania przez nie światła.
• Promieniowanie rentgenowskie - promienie te rozróżniają materiały w oparciu o ich gęstość.