Na podstawie Арзютов Д.В., аспирант; Бобров В.В., д-р ист. наук, проф.; Галаганов З.П., „История Кузбасса",Кемерово «СКИФ», «Кузбасс» 2006
Kuzbas czyli zagłębie kuźnieckie o łącznym wydobyciu ponad 200 mln ton jest absolutnym liderem rosyjskiego górnictwa węgla kamiennego. Pracuje tu 58 kopalni podziemnych и 36 odkrywkowych, które dostarczają 56% krajowego wydobycia, w tym około 80% węgli koksujących. Kluczowa rola tego zagłębia w gospodarce Rosji i dynamiczny rozwój ostatnich lat skłaniają do bliższego zapoznania z historią i dniem dzisiejszym tej odległej krainy.
Zagłębie Kuźnieckie o powierzchni 26 700 km2 jest położone w południowej części środkowej Syberii między obwodem nowosybirskim i krajem krasnojarskim. Od niepamiętnych czasów żyli tu ludzie zmagający się z surową naturą i wrogimi sąsiadami. Miejscowe plemiona, zanim zostały włączone do imperium rosyjskiego, toczyły krwawe boje z najeźdźcami z mongolskich stepów. Kolonizacja terenów dzisiejszego Kuzbasu rozpoczęła się w początkach XVII wieku. Car Iwan IV postanowił zwiększyć daniny dla swego skarbu o haracz ściągany z syberyjskich plemion, którym wyznaczano kontyngenty futer i skór, towaru wówczas bardzo cenionego w Rosji i za granicą. Od 1620 r., w ślad za Kozakami, którzy zakładali stanice dla ochrony nowych posiadłości, ściągali tam chłopi z głębi imperium. Obok odwiecznego zajęcia tubylców czyli polowań na zwierzęta futerkowe, rozwijała się stopniowo hodowla i uprawa roli oraz wytop żelaza i jego obróbka. Już wtedy miejscowi kowale, wykorzystując lokalne złoża rud, dostarczali okolicznym odbiorcom wyroby z żelaza, narzędzia, ozdoby i broń.
