Na podstawie D. Mayfield, A. Lewis "Coal Ash Recycling: A Rare Opportunity", Waste Management World 5/2013 przygotował Piotr Olszowiec
Od dawna popioły i żużle z elektrowni węglowych są cennym surowcem do celów budowlanych oraz produkcji rozmaitych materiałów. Dla przykładu w USA ze 131 mln ton tych odpadów elektrownianych wykorzystano 43% (dane z 2008 r.) i odsetek ten stale wzrasta. Głównymi obszarami stosowania są produkcja cementów, betonów, cegieł itd., wypełnienia szybów kopalń, stabilizacja gruntów, podkłady dla dróg, środki do walki z gołoledzią i dodatki dla nawozów. Są one przydatne również do wyrobu rozmaitych tworzyw sztucznych, kosmetyków, powłok czy wypełniaczy. Podstawowymi składnikami popiołów są krzemionka SiO2 oraz tlenki wapnia CaO, glinu Al2O3 i żelaza Fe2O3. Ponadto odpady te zawierają wiele z niżej wymienionych substancji w ilościach śladowych lub sięgających nawet kilku procent: beryl, bor, kadm, chrom, kobalt, ołów, mangan, rtęć, molibden, selen, stront, tal, wanad oraz silne toksyny jak arszenik i dioksyny. Wśród tych i innych składników znajdują się szczególnie poszukiwane pierwiastki należące do grupy tzw. metali ziem rzadkich (MZR). Jest to rodzina siedemnastu pierwiastków chemicznych obejmująca lantan i czternaście lantanowców oraz skand i itr. Wbrew używanemu określeniu stanowią one blisko 15% wszystkich pierwiastków występujących w przyrodzie, zwykle w formie tlenków i soli niektórych kwasów. Z uwagi na wielkie znaczenie praktyczne w licznych gałęziach przemysłu problem ich dostaw na światowy rynek stał się palącą kwestią dla bardzo wielu krajów.
