Opracowano na podstawie О. Н. Веселовский, Я. А. Шнейберг „Очерки по истории электротехники". Учебное издание. М.: Издательство МЭИ, 1993.

Dopóki nie było silnych źródeł energii elektrycznej i jej masowych odbiorców, aparaty i urządzenia elektrotechniczne nie opuszczały laboratoriów i pracowni doświadczalnych. Źródła takie powstały wreszcie z początkiem 1870 r. W ślad za tym osiągnięciem nastąpił okres dwóch dekad szybkiego rozwoju podstawowych urządzeń elektrotechnicznych dla powszechnego wykorzystania w przemyśle oraz przez odbiorców komunalno-bytowych. Pierwszym masowym obszarem użytkowania energii nowego rodzaju okazały się układy oświetlenia. Godny podkreślenia jest fakt, że mimo oszałamiającego wręcz postępu technicznego ostatniego stulecia najzwyklejsza żarówka pozostaje wciąż najczęściej stosowanym aparatem elektrycznym. Do końca lat 60. XIX wieku niepodzielnie panowało oświetlenie gazowe odznaczające się takimi zaletami jak centralne zasilanie relatywnie tanim i dostępnym paliwem (gazem świetlnym), prostą konstrukcją palników i łatwą eksploatacją. Jednak w miarę rozbudowy miast ujawniły się też istotne ograniczenia tej technologii tj. niedostateczny strumień świetlny, uciążliwość dla ludzi, a przede wszystkim zagrożenia pożarowe. Niebawem więc efektowne, lecz kłopotliwe lampy gazowe zaczęły ustępować pierwszym urządzeniom oświetlenia elektrycznego. To nowe zastosowanie prądu elektrycznego rozwijało się z początku równolegle w dwóch kierunkach tj. ku wykorzystaniu wyładowania łukowego oraz nagrzewania prądem włókien oporowych.