8 listopada 2011 roku w niemieckim Lubminie w graniczącym z Polską powiecie Vorpommern-Greifswald uruchomiono z wielką pompą pierwszą nitkę gazociągu Nord Stream łączącego rosyjskie pola eksploatacyjne z niemieckim systemem gazowniczym.
- Uruchomienie Gazociągu Północnego otwiera nowy rozdział w partnerstwie Rosji i Unii Europejskiej - mówił prezydent Rosji Dmitrij Miedwiediew.
- To jeden z największych współczesnych projektów infrastrukturalnych o strategicznym znaczeniu stanowiący dobry przykład współpracy między Rosją, a UE - wtórowała mu niemiecka kanclerz Angela Merkel.
- Gaz ziemny z Rosji przyczyni się do wzmocnienia bezpieczeństwa energetycznego krajów UE i uczyni wygodniejszym życie wielu ludzi - mówił dalej Miedwiediew podkreślając, że Rosja zawsze uważała zapewnienie niezakłóconych dostaw surowców dla UE za swoje "najważniejsze zobowiązanie". I dalej ciągnąc ten wątek deklarował, że rosyjskie firmy są zainteresowane „rozwojem infrastruktury dystrybucyjnej gazu w UE" oraz wyraził nadzieję, „że nie będą tworzone żadne sztuczne bariery dla rozwoju współpracy w tej dziedzinie". Gazociąg omija Ukrainę i Białoruś, dwa przysparzające Rosji kłopotów kraje tranzytowe, ale także wyrzuca poza nawias tego przedsięwzięcia należące przecież do UE: Łotwę, Litwę, Estonię oraz Polskę. W nieciekawej sytuacji stawia także Słowację. To rodzaj symbolicznego klapsa wymierzonego pod unijnym okiem przez Rosję niegdysiejszym, niesubordynowanym z rosyjskiego punktu widzenia dzieciom.