na podstawie artykułu С. Перли „Современные ветроэлектрические установки", Электричество 2/1940
Koncepcja wykorzystania wiatru do napędu generatorów prądu stałego powstała już w końcu lat 80-tych XIX wieku, lecz przez kolejnych 40 lat nie znalazła ona szerszego zastosowania. Pionierem tej technologii był amerykański wynalazca Ch.Brush, który w 1888 r. uruchomił pierwszy w historii generator wiatrowy prądu stałego. Zasilał on 12 akumulatorów w jego domu w Cleveland przez następnych 20 lat. W większości aplikacji, głównie w regionach pozbawionych innych źródeł elektryczności, używano wolnobieżne turbiny małej mocy. Najczęściej były to wirniki o wielu łopatkach, których prędkość obwodowa nie przekraczała prędkości wiatru. Przez wspomniane cztery dekady rozwój wiatrowych agregatów prądu stałego hamowała wysoka cena wytwarzanej w nich energii elektrycznej oraz dodatkowo kosztowna amortyzacja ładowanych przez nie akumulatorów. Specyfiką ówczesnych instalacji było gromadzenie nadwyżki elektryczności w bateriach akumulatorów, które cechowały się niedostateczną żywotnością (rzędu 100 cykli ładowania i rozładowania). Dlatego w okresie tym utylizacja energetyczna wiatru ograniczała się jedynie do miejsc, w których inne źródła elektryczności były jeszcze droższe. Wtedy też ustalono, że instalacje wiatrowe stają się opłacalne (w porównaniu z innymi nośnikami), gdy zapotrzebowanie na moc nie przekracza 2.5 kW. Zatem przy dostępnych innych źródłach zasilania generatory wiatrowe prądu stałego były korzystniejszą opcją jedynie dla odbiorców o dobowym poborze do 40 kWh energii. Pionierami w segmencie elektroenergetyki wiatrowej były w Europie firmy niemieckie, które już od 1903 r. dostarczały agregaty prądu stałego „Herkules". W USA turbogeneratory wiatrowe mocy do 500 W oferowała firma Aerolectric Perkins. Przed I wojną światową w całym świecie produkowano rocznie nie więcej niż 1000 takich mikroelektrowni wiatrowych.
