W drugiej dekadzie XXI w. koncepcję Energiewende (niemieckiej polityki energetycznej) można rozpatrywać w dwóch płaszczyznach: polityczno-ideologicznej oraz społeczno-ekonomicznej oraz trzech wymiarach: narodowym, regionalnym i globalnym. Zarówno płaszczyzny, jak i wymiary mogą się zazębiać, kreśląc zarys umownego „quasi-algorytmu" opartego na zasadzie strategicznego „wielokrążka", którego realizacja może przyczynić się do wzmocnienia pozycji RFN w skali regionalnej, jak i światowej.

Odwołując się do założeń realizmu Energiewende można najogólniej zdefiniować jako zbiór powiązanych ze sobą koncepcji będących pewnego rodzaju wyborem politycznym determinującym rozwój określonych sektorów gospodarki („quasi-algorytmem"), który w głównej mierze ma za zadanie: uniezależnić RFN od obciążającego gospodarkę niemiecką importu surowców węglowodorowych, stworzyć nowe miejsca pracy w RFN, nadać impuls ekonomiczny gospodarce, wymuszając za pomocą instrumentów prawnych i odpowiedniej stymulacji podatkowej zwiększenie popytu, a tym samym doprowadzić do wzrostu wypływów budżetowych RFN (popytowy model rozwoju Keynesa stworzony za pomocą ideologii „odsprzedanej" w pozytywnej i akceptowalnej formie społeczeństwu niemieckiemu). Koncepcja ta zakłada bowiem zwiększenie wpływów do budżetu za pomocą pośrednich podatków wynikających ze zwiększonego poziomu konsumpcji społeczeństwa niemieckiego dążącego do uzyskania optymalnego poziomu efektywności gospodarstw domowych i przemysłu. Tym samym RFN ma szansę uniknąć „morderczej" spirali zadłużenia, która w obliczu zapaści demograficznej mogłaby doprowadzić do trudnych do przewidzenia konsekwencji na skalę europejską.