Wykorzystanie węgla w energetyce wymaga złożonej, energochłonnej infrastruktury transportowej, układów rozładunku, gromadzenia i przygotowania paliwa o niezbędnych parametrach. Na wszystkich tych etapach pojawiają się nieuniknione straty surowca, zagrożenia ekologiczne, pożarowe i wybuchowe. Przeciwdziałanie tym zjawiskom wiąże się z ponoszeniem dodatkowych nakładów inwestycyjnych i eksploatacyjnych, a także pracą ludzką w uciążliwych warunkach. Dlatego podejmowane starania na rzecz utrzymania dawnej pozycji węgla w energetyce wymagają wdrażania nowych technologii, które pozwolą pełniej, a przede wszystkim bezpieczniej wykorzystać zalety tego tradycyjnego nośnika.
Utylizację ogromnych ilości odpadów węgla (szlamów, mułów itp.) umożliwia - zgodnie z dotychczasowymi doświadczeniami - paliwo zwane wodnowęglowym (w skrócie WUT- wodougolnoje topliwo). Stanowi ono zawiesinę składającą się z drobno zmielonego węgla, wody i domieszek o własnościach zmiękczających. Typowy skład tego paliwa jest następujący: węgiel (ziarnistość 0-300 mikrometrów) 59-70 %, woda 29-40 %, plastyfikatory 1 %. Posiada wszystkie technologiczne własności paliw płynnych, a więc przede wszystkim możliwość magazynowania w zbiornikach oraz transportu w cysternach, tankowcami a nawet rurociągami. Podobnie jak w przypadku innych paliw płynnych można łatwo zmechanizować i automatyzować procesy rozładunku, magazynowania, transportu i samego spalania paliwa wodnowęglowego. Zachowuje ono fizyczne własności przy długotrwałym transporcie i przechowywaniu.
