Opracowano na podstawie A. Greczko „Electromagnetic relays. Per aspera ad astra", Elektrotechnika i Elektromechanika
Początki techniki przekazywania informacji na duże odległości sięgają końca XVIII wieku. W 1789 r. Francuz C. Chappe zaproponował rozmieszczenie na terytorium swego kraju wież wyposażonych w znaki widoczne z daleka. Był to zatem optyczny system przesyłu sygnałów za pomocą semaforów. Po zmroku na semaforach zapalano lampy. „Telegrafista" po ujrzeniu danego znaku świetlnego na poprzedniej wieży powtarzał go na swoim semaforze dla obsługi następnej wieży. Każdy znak odpowiadał określonej w szyfrze literze lub cyfrze. Pierwszą linię telegrafu optycznego zbudowano w roku 1794 między Paryżem i Lille. Niebawem podobne łącze uruchomiono między Petersburgiem i Warszawą - przekaz depesz na odległość 1031 km zajmował przy dobrej pogodzie zaledwie 45 minut. Wkrótce technikę tę usprawniono wykorzystując najnowsze prace w dziedzinie elektromagnetyzmu.
Natychmiast po odkryciu oddziaływania prądu elektrycznego na igłę kompasu przez Oersteda (1820 r.) niemiecki uczony C. Schweigger skonstruował cewkę o wielu zwojach, która stała się podstawą pierwszego przyrządu do wykrywania najmniejszych nawet prądów czyli galwanometru. Dla nowego aparatu od razu znaleziono zastosowanie praktyczne. Francuski fizyk A. Ampere opracował telegraf nowej generacji, w którym zamiast znaków optycznych przekazywano sygnały prądu elektrycznego (oczywiście stałego) obserwowane na końcowej stacji za pomocą wspomnianych galwanometrów. Przepływ prądu (czyli logiczna „1" ) powodował wychylenie wskazówki miernika, przy braku sygnału (logiczne „0") prąd nie płynął i wskazówka pozostawała w spoczynku.
