Niemcy, jeden z najbardziej uprzemysłowionych krajów świata, są jednocześnie jednym z największych emitentów CO2. Działania zmierzające do ograniczenia tej emisji podjęto pod koniec lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Mimo to gospodarka niemiecka wyemitowała w 2017 roku łącznie 902 mln ton CO2, z czego 160 mln ton stanowiła emisja z transportu. To plasuje Niemcy w czołówce emitentów CO2 (6 miejsce na świecie i pierwsze w Europie). Należy jednak zauważyć, że w wyniku realizacji szeregu przedsięwzięć łączna emisja CO2w 2017 roku była niższa o 27% w stosunku do jej poziomu z 1990 roku.
Wśród podejmowanych przedsięwzięć znalazły się też pierwsze prekursorskie w skali światowej prace studyjne i projekty demonstracyjne związane z energetycznym wykorzystaniem wodoru, przede wszystkim w transporcie samochodowym, m.in. uruchomiony w 1998 roku wieloetapowy program pn. Transport Energy Strategy (VES), Hydrogen Storage System for Automative Application (StorHy) projekt realizowany w latach 2004-2007 w ramach 7 Programu Ramowego, projekt pn. Development and Detailed Evalution of Harmonised European Hydrogen Energy Roadmap, realizowane w latach 2004-2009 projekty Hysafe oraz NaturalHy (Preparing for the Hydrogen Economy by Using the Exsiting Natural Gas System as a Catalyst) czy realizowany w latach 2007-2008 projekt GermanyHy.
Na początku lat dwutysięcznych opracowano też szereg projektów energetycznych i klimatycznych, które obejmowały także problematykę gospodarki wodorowej, m.in. Federal Fuel Strategy (2004), Integreted Energy Eliminate Protection Programme (2007).
W 2009 roku na kanwie ustaleń przytaczanego programu instytucje, firmy i urzędy, takie jak: VES, NOW, EnBW, Linde, OMV, Shell, Total, Vattenfall, w porozumieniu z Ministrem Transportu i Budownictwa powołały H2 Mobility Initiative, której za cel postawiono komercjalizację FCEVs oraz budowę sieci stacji tankowania wodoru, w pierwszym rzędzie w wielkich aglomeracjach. Uruchomiono też szereg wodorowych programów demonstracyjnych.
