Stany Zjednoczone Ameryki Północnej ze względu na swój potencjał gospodarczy, zasoby kapitałowe i ludzkie są krajem, który rozpoczął erę energetycznego wykorzystania wodoru. Już w połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku U.S. Energy Research and Development Administration opublikowała raport, w którym przewidywała szybkie pojawienie się technologii energetycznego wykorzystania wodoru.  W 1992 roku w Ustawie o polityce energetycznej (The Energy Policy Act of 1992) stwierdzono konieczność opracowania programu promującego rozwój krajowych źródeł energii, w tym jako nośnika energii również wodoru.

Zalecenie podjęcia prac nad technologiami energetycznego wykorzystania wodoru sformułowano w Krajowej Polityce Energetycznej (National Energy Policy) z 2001 roku.

Realizując powyższe postulaty, tylko w latach 2003-2007 amerykańska  federalna administracja wsparła przemysł i zaplecze naukowo-badawcze kwotą 1,7 mld dolarów (1,2 mld dolarów w obszarze wodoru oraz ogniw paliwowych i 0,5 mld dolarów w obszarze samochodów o napędzie wodorowym).

W kolejnych latach środki te rosły o ok. 80-100 mln dolarów/rocznie aż do osiągnięcia kwoty 648 mln dolarów w roku 2008, 720 mln dolarów w roku 2009, 834 mln dolarów w roku 2010.

Także w kolejnej Ustawie o polityce energetycznej z roku 2005 (Energy Policy Act 2005) rozdział VIII zatytułowany Wodór poświecono rozwojowi technologii wodorowej i budowie dojrzałej gospodarki wodorowej.

W początkach XXI wieku produkcja wodoru w USA wynosiła 9 mln ton, ale tylko nieznaczna ilość była używana w formie nośnika energii, m.in. już od połowy lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku przez National Aeronautics and Space Administration (NASA) w ramach realizowanych programów kosmicznych.