Zróżnicowanie dostaw gazu ziemnego jest ograniczone i sprowadza się do dwóch projektów, tj. zmierzającego do pominięcia krajów tranzytowych (promowane przez Rosję i część państw UE) oraz dążącego do ominięcia Rosji i rosyjskich gazociągów. W praktyce, kraje UE prowadzą podwójną politykę – następuje różnicowanie dostaw z Rosji i poszukiwanie nowych źródeł importu gazu, np. rozpowszechnienie technologii LNG (liquefied natural gas, czyli skroplony – ciekły gaz ziemny). Według R.L. Larssona, chociaż LNG nie jest remedium na wszystkie problemy, to może zmniejszyć napięcia wokół „dyplomacji rurociągowej”.

Od połowy XX w., kwestia portów morskich i zlokalizowanych na ich terenie terminali LNG jest istotną w polityce bezpieczeństwa państwa, gdyż stała się ona bardzo ważnym ogniwem systemu bezpieczeństwa energetycznego państw. Dostawy skroplonego gazu mają tę zaletę, że po stronie odbiorcy zanika sztywne powiązanie z producentami, które ma miejsce w razie dostarczania surowca za pomocą gazociągów. Z powodu zaś rosnącej podaży gazu skroplonego, stopniowo spadają jego ceny. Ponadto, transport morski skroplonego gazu jest o wiele bardziej elastyczny od dostarczania gazu ziemnego rurociągami i stale rozwija się pod względem techniczno-technologicznym.

Celem podjętych badań jest określenie znaczenia budowy terminala LNG w Świnoujściu w polityce bezpieczeństwa gazowego Polski. Kluczową kwestią jest analiza dokumentów strategicznych pod kątem zawartości problematyki terminalu LNG i jego roli w zwiększeniu bezpieczeństwa energetycznego Polski.