Można postawić tezę, że jedną z przyczyn narastającego w obrębie Unii Europejskiej, ale także w USA, kryzysu finansowego nie jest rozpasane zabezpieczenie socjalne obywateli i nadmierne przywileje pracownicze, a coraz większy import surowców i nośników energii nie zrównoważony produkcją i eksportem innych towarów oraz dóbr. Na dodatek UE z wolnej i niczym nie przymuszonej woli przyjęła na siebie rolę ekologicznego Mesjasza narzucając sobie ostre, ale jednostronne normy. W efekcie, energochłonna produkcja emigruje poza granice Unii, tam gdzie nie tylko nie obowiązują ekologiczne normy, ale także innych standardy jak np. zasady bezpieczeństwa pracy, prawa pracownicze czy nawet prawa człowieka. Wysokorozwinięte społeczeństwa i gospodarki początku XXI wieku zużywają coraz więcej energii równoważąc to jedynie dodrukowywaniem pustych pieniędzy. I co z tego, że USA są trzecim w ujęciu globalnym producentem ropy naftowej zaraz po Federacji Rosyjskiej (505,1 mln t) i Arabii Saudyjskiej (467,8 mln t) skoro wydobyciu na niebagatelnym poziomie 339, 1 mln ton towarzyszy rekordowa konsumpcja 850 mln t. Mówiąc obrazowo Amerykanie są w stanie skonsumować wszystką ropę, którą wydobywają w całości Rosjanie. A Rosja też ma swoje niebagatelne własne potrzeby. Sama zużywa rocznie 147,6 mln t. Niewiele mniej, bo 125,5 mln t konsumuje mała przecież pod względem potencjału demograficznego i wielkości gospodarki Arabia Saudyjska. Ale nie USA są największym światowym „pożeraczem" ropy naftowej, a Unia Europejska właśnie. Globalna zsumowana konsumpcja ropy naftowej wszystkich państw członkowskich UE wynosi 556,3 mln t, a więc o 10 proc. więcej niż w USA! I wszystko wskazuje na to, że tendencja ta będzie się pogłębiać.