Artykuły

Elektrownie wodne pozyskują energię elektryczną na skutek zamiany energii potencjalnej wody na energię mechaniczną w turbinie, a następnie poprzez generatory w energię elektryczną. Brazylia jest krajem, w którym około 70% energii elektrycznej pozyskiwane jest przez elektrownie wodne. Dla porównania średnia światowa wynosi ok. 16%. Obecna moc zainstalowana w Brazylii to 114GW. Przybliżony całkowity potencjał wód w Brazylii jest oceniany na 260GW. W Polsce gospodarstwa domowe i przemysł zaopatrywane są w energie elektryczną w głównej mierze poprzez spalanie węgla w elektrowniach konwencjonalnych. Podmioty te, ze względu na czas wykorzystania mocy, można podzielić na:
a) Elektrownie podstawowe (czas pracy- powyżej 4000 godzin/rok),
b) Elektrownie podszczytowe (czas pracy 2000-4000 godzin/rok),
c) Elektrownie szczytowe (czas pracy do 2000h).

W Polsce możliwa do zainstalowana moc waha się w przedziale od 3300 do 4150 MW (teoretycznie), czyli jest około 63 razy mniejsza od potencjału Brazylii (przy czym powierzchnia Polski jest 27 razy mniejsza niż Brazylii). Jest to wartość kilka rzędów niższa niż ma to miejsce w przypadku innych państw, nawet europejskich. Elektrownie wodne zamieniają energię potencjalną wody (wynikającą z różnicy poziomów między górnym a dolnym zwierciadłem cieczy) w energię mechaniczną przy użyciu odpowiednich turbin (Kaplana, Francisa, Deriaza), a następnie poprzez generatory w energię elektryczną. Sprawność elektrowni wodnych jest bardzo wysoka (może sięgać nawet 90% w przypadku elektrowni szczytowo-pompowych).

Więcej...

09/2014 Komentarze (0)

Ukraina: Osiem sposobów na gaz

01-09-2014

Ministerstwo Finansów Ukrainy opracowało propozycje dotyczące zmniejszenia importu gazu ziemnego, w tym z Rosji. Sprowadzany z zagranicy surowiec ma być zastępowany własnym oraz innymi rodzajami paliw.

1. Biopaliwa. Ten rodzaj paliwa ma być stosowany w miejscowościach do 20 tysięcy mieszkańców. Oczekuje się, że realizacja tych projektów przyczyni się także do poprawy rozwoju logistyki (dróg, sieci ciepłowniczych, infrastruktury społecznej). Ponadto, aby stworzyć bazę surowcową, można będzie wykorzystać słabsze grunty rolne (na Ukrainie jest ich 8 mln ha), co spowoduje wzrost lokalnych przychodów. Jednak wadą tej alternatywy jest ograniczona liczba klientów (obecnie biopaliwa wykorzystywane są wyłącznie do ogrzewania instytucji budżetowych).

Według raportu firmy konsultingowej międzynarodowej grupy IBCentre, w latach 2013-2014 r., inwestycje w sektorze biogazu na Ukrainie mogą wynieść nawet 2,6 mld USD. Wyniki analizy są oparte na ekonomicznym potencjale zasobów oraz zainteresowaniu inwestorów, w tym zagranicznych.

Na razie na Ukrainie jest 10 biogazowni. W biogazownie inwestuje nawet producent koniaków, firma Zeleniy Gaj. Buduje je zaś m.in. niemiecka firma Zorg, a silniki dostarcza General Electric. Uwagę zwraca biogazownia o mocy 1,3 MW, do której paliwo dostarcza ponad 4000 krów. Znajduje się pod Kijowem, w pobliżu gigantycznej farmy krów należącej do Ukrainian Milk Company. Produkuje energię w kogeneracji - jej moc to obecnie 625 kW en. elektrycznej i 686 kW en. cieplnej.

Więcej...

09/2014 Komentarze (0)

Cypr a śródziemnomorskie złoża gazu ziemnego

01-09-2014

Kwestia cypryjska pozostaje jednym z najdłużej nieuregulowanych sporów międzynarodowych. Tureckich Cypryjczyków i Greckich Cypryjczyków dzieli prawie wszystko. Między stronami nie ma zgody nawet co do tego, jaki moment należy uznać za początek sporu. Tureccy Cypryjczycy wskazują na walki między członkami obu społeczności w latach 1963-1964 i będący ich konsekwencją faktyczny koniec demokracji konsocjacyjnej, obowiązującej w Republice Cypryjskiej na podstawie Konstytucji z 1960 roku. Z kolei Greccy Cypryjczycy uważają, iż momentem przełomowym było naruszenie integralności terytorialnej Cypru przez Turcję latem 1974 roku. Jedną z jego konsekwencji pozostaje faktyczny podział wyspy, który nabrał szczególnego znaczenia po jednostronnej deklaracji utworzenia własnego państwa przez społeczność Tureckich Cypryjczyków w północnej części wyspy z 15 listopada 1983 roku. Wówczas proklamowana została Turecka Republika Północnego Cypru, którą de iure uznała jedynie Turcja.

W tak złożonym kontekście politycznym nie może stanowić zaskoczenia fakt, iż wszystkie dotychczasowe próby uregulowania sporu zakończyły się niepowodzeniem. Wielki wysiłek włożony w proces zbliżenia stron przez kolejnych sekretarzy generalnych ONZ w ramach misji dobrych usług w praktyce nie tylko nie zaowocował osiągnięciem porozumienia, ale nawet nie doprowadził do jakiegokolwiek przełomu w negocjacjach, nie licząc dwustronnych porozumień z 1977 i 1979 roku, które do dzisiaj wyznaczają ramy dla procesu negocjacyjnego. Skoro obu społeczności nie można połączyć dzięki procesowi dialogu politycznego, może mogłoby się to stać dzięki pojawieniu się wspólnego interesu, zwłaszcza bardzo wymiernego, który przyniósłby określone zyski zarówno Greckim Cypryjczykom, jak i Tureckim Cypryjczykom?

Więcej...