Zmiana czasu to relikt gospodarki wojennej
22-03-2017
Dwa razy do roku, w ostatnią niedzielę marca i października przeżywam prawdziwą traumę, gdy przychodzi mi przestawiać czas w zegarach kilkunastu urządzeń znajdujących się w moim otoczeniu. W jednych robi się to intuicyjnie, w innych kombinacja kolejności i ilości naciśnięć różnych guzików jest na tyle skomplikowana, że po pół roku muszę uczyć się jej na nowo. W istocie jeszcze przez kilka dni muszę funkcjonować w reżimie dwóch czasów: starego i nowego. W tym czasie pracuję wolniej, jestem rozkojarzony, popełniam błędy, zdarza mi się przegapić ważny termin czy zapomnieć o umówionym wcześniej spotkaniu. Manipulowanie wskazówkami zegara nie zmienia w żaden sposób tego, że przy naszym położeniu geograficznym najkrótszy grudniowy dzień trwa zawsze 7 godzin i 7 minut czyli krócej niż dniówka, zaś najdłuższy czerwcowy 16 godzin i 47 minut czyli dłużej niż dwie dniówki. W czasach, gdy pracowniczy fizyczni czyli klasa robotnicza zaczynała I zmianę o 6 rano, a kończyli o 14, zaś biurowi pracowali od 7 do 15, natomiast urzędnicy od 8 do 16, a lwia część energii elektrycznej zużywana była na oświetlenie miało to – być może - jakiś logiczny i matematyczny sens. Miało to także sens, gdy Walter Grupius i Adolf Mayer twórcy idei Bauhausu projektowali po raz pierwszy przeszkolone hale dla fabryki kopyt obuwniczych Fagus w Alfeld. Tak by zatrudnieni tam pracowniczy mogli korzystając ze światła dziennego precyzyjnie i ręcznie przy pomocy pilników kształtować wzorcowe kopyta. Dzisiaj mamy inne czasy i prawie wszędzie niezależnie od pory dnia pracuje się przy sztucznym oświetleniu czynnej wentylacji i klimatyzacji, zaś na skutek widocznej nawet gołym okiem zmiany technologii oświetlenie stanowi ułamkową część konsumpcji energii elektrycznej. Zmieniły się też nawyki i przyzwyczajenia, przesunęła się strefa aktywności i wiele osób nie kładzie się spać przed północą, zaś wstaje nieco później niż wstaje dzień.
