Terminale LNG w polityce energetycznej Szwecji

07-05-2018

Szwecja nie posiada własnych zasobów ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla kamiennego, dlatego w przeszłości podstawą funkcjonowania energetyki był import surowców energetycznych. Obecnie Szwecja posiada wysoko rozwinięty mix energetyczny. Kraj jest w niewielkim stopniu zależny od zagranicznych dostaw ropy naftowej, gazu ziemnego i węgla kamiennego do produkcji energii elektrycznej i cieplnej, ponieważ dysponuje odpowiednio dużymi źródłami energii atomowej i odnawialnej.

Gaz ziemny pokrywa tylko 3,5 % zapotrzebowania kraju na energię, jednak jest ważnym źródłem energii w południowo-zachodniej Szwecji. Obecnie jego znacznie sukcesywnie rośnie. Dotąd Szwecja importowała gaz z Danii. Jednak zasoby duńskiego gazu na Morzu Północnym się wyczerpują, dlatego surowiec ten sprowadzany do Dani i zarazem do Szwecji gazociągiem z Niemiec częściowo będzie pochodził ze złóż rosyjskich. Jego udział jeszcze bardziej wzrósł po podpisaniu przez duńską firmę DONG Energy 20-letniej umowy z Gazpromem na dostawy gazu z Rosji.

Szwecja jest połączona z systemem gazowym Europy jedynie przez Danię. Plan dywersyfikacji dostaw gazu do Szwecji za pośrednictwem gazociągu Skanled nie został wykonany, ponieważ w 2007 r. z powodu kryzysu wstrzymano jego realizację. W tej sytuacji Szwecji grozi niebezpieczeństwo uzależnienia się od dostaw gazu ziemnego z Rosji.

Najważniejszym celem polityki energetycznej Szwecji jest energooszczędność i zwiększenie efektywności procesów produkcji energii odgrywających duże znaczenie dla zmniejszenia kosztów funkcjonowania całej gospodarki. Duży wpływ na szwedzką politykę energetyczną ma przynależność do UE i konieczność wypełnienia Dyrektyw Klimatycznych i Odpadowych.