Prąd z … jezdni i trotuarów

26-10-2018

Opracowano na podstawie materiałów firm Innowattech i InStep NanoPower

Poszukiwanie alternatywnych źródeł energii wkracza na nowe, dotychczas niezbadane obszary. Jedną z perspektywicznych możliwości pozyskiwania darmowej, czystej energii jest wykorzystanie  mechaniki drgań. Ruchy drgające (wibracje) występują praktycznie wszędzie, a więc w budowlach, maszynach i urządzeniach przemysłowych i komunalnych oraz w przyrodzie np. w ziemi czy wodach.

Utylizacja tych ogromnych zasobów energii oznaczałaby nowy etap w rozwoju naszej cywilizacji technicznej. Do przekształcania energii drgań mechanicznych na energię elektryczną czyli postać najbardziej przydatną w praktyce, stosuje się najczęściej dwa rodzaje przetworników: piezoelektryczne i elektromagnetyczne.

Zjawisko piezoelektryczne (odkryte w 1880 r. przez Pierre i Jacques Curie) polega na występowaniu polaryzacji (rozdziału ładunków lub uszeregowania dipoli) w niektórych kryształach poddanych naprężeniom mechanicznym. Materiały piezoelektryczne np. kwarc, amazonit i związki tytanu nadają się do odzysku energii drgań o dużej sile, lecz niewielkiej deformacji.  

Przetworniki elektromagnetyczne (silniki, cewki itp.) są przydatne przy większych prędkościach i/lub amplitudzie ruchu obiektu. Konwersja energii mechanicznej na elektryczną zachodzi tu zgodnie z zasadą indukcji elektromagnetycznej, a więc np. drgająca konstrukcja wprawia w ruch sprzężoną z nią cewkę umieszczoną w stałym polu magnetycznym.

Wskutek przemieszczania się zwojów względem linii sił pola magnetycznego następuje indukowanie siły elektromotorycznej w tym uzwojeniu. W obu układach energię przekształca się kolejno w dwóch etapach: najpierw z energii mechanicznej uzyskuje się napięcie przemienne, które następnie zostaje wyprostowane. Z uwagi na dość niskie wartości mocy uzyskiwanej z pojedynczych przetworników obecnie wykorzystuje się je tylko do doładowywania baterii, zamiast do produkcji energii elektrycznej.

LOTOS buduje drugi polski gazociąg na Bałtyku

18-10-2018

LOTOS Petrobaltic rozpoczął kolejny etap budowy 75-kilometrowego gazociągu łączącego centrum produkcyjne na bałtyckim złożu B8 z elektrociepłownią spółki Energobaltic we Władysławowie. Położony na dnie Bałtyku rurociąg jest teraz zabezpieczany betonowymi matami. Zadanie wykonuje statek wielozadaniowy Sylur.

Plan prac zakłada zabezpieczenie ułożonego gazociągu specjalnie wykonanymi matami betonowymi. Maty są kładzione na rurociągu w odstępach 50-metrowych. Ich główne zadanie to zapewnienie stateczności gazociągu na dnie. Będą też chronić rurociąg przed ewentualnym przesuwaniem go przez sieci rybackie.

Za operację odpowiedzialny jest Zespół Subsea Projektu B8. - Jesteśmy na półmetku prac. Ułożyliśmy 250 mat - mówi Artur Wójcikowski, kierownik Zespołu Subsea w LOTOS Petrobalticu. - Prace idą sprawnie, choć oczywiście ich tempo zależy od warunków pogodowych i głębokości morza. Statek instalacyjny Sylur musi bowiem bardzo precyzyjnie ustawić się nad ułożonym na dnie gazociągiem. Po zajęciu przez statek właściwej pozycji z jego pokładu (za pomocą dźwigu) wydaje się do wody i opuszcza matę. 

Gazociąg przebiega na różnych głębokościach - od kilku do nawet 87 metrów (im bliżej platformy, tym głębokość jest większa). Dlatego wykonawcy operacji korzystają z systemu nawigacji podwodnej zainstalowanego na statku Sylur. Umożliwia on precyzyjne umieszczenie maty na wcześniej wybranym miejscu na rurociągu. Po uwolnieniu ze specjalnej trawersy mata jest pozostawiana na dnie. Trawersa jest wyposażona w system podwodnej telewizji przemysłowej. Pozwala to na bezpośrednią kontrolę układania mat na gazociągu. Po ułożeniu maty statek przemieszcza się na miejsce, gdzie ma być ułożona następna mata. 

Verva Street Racing w Krakowie

15-10-2018

Daniel Obajtek prezes PKN Orlen specjalnie dla EG: nie wstydzę się tego, że urodziłem się w Myślenicach, a mieszkam w Stróży. Jestem dumny że pochodzę z Małopolski

VERVA Street Racing to od bez mała dekady największa masowa impreza motoryzacyjna organizowana przez PKN ORLEN. W tym roku zawitała po raz pierwszy do Krakowa. Olbrzymie motoryzacyjne miasteczko z garażem na blisko 600 pojazdów ulokowało się w okolicach Tauron Areny, a także w jej wnętrzu. Okazją było 100-lecie polskiej motoryzacji wpisujące się w kalendarz obchodów 100-lecia odzyskania niepodległości. Na specjalnie przygotowanym ulicznym torze wyścigowym można było podziwiać największe gwiazdy sportów motorowych jeżdżące w barwach ORLEN Team na np. 1000-konną Toyotą GT86. Było ponad dwadzieścia samochodów Ferrari i Lamborghini, w tym unikatowy egzemplarz Huracan Performante, który jeszcze niedawno cieszył się mianem najszybszego samochodu świata na północnej pętli słynnego toru Nuerburgring w Niemczech.

Ale nie najszybsze samochody najlepszych marek wzbudzały największe zainteresowanie, a odmiany poczciwego „malucha", o których nawet najwięksi miłośnicy rodzimej motoryzacji nie mieli zielonego pojęcia. To maluchy w wersji „mundurowej" wojskowej i milicyjnej. W 1988 roku w warsztatach Wyższej Oficerskiej Szkoły Wojsk Łączności w Zegrzu zbudowano malucha przeznaczonego do prowadzenia kolumn pojazdów wojskowych. Miał podwyższany dach i fioletowe „koguty" a także pełne „służbowe" wyposażenie z anteną dwa razy wyższą, niż sam samochód. Mógł tez poruszać się w terenie, wtedy zamiast tylnych kół montowano trójkątne gąsienice zwane „kraftradami". Dziesięć lat wcześniej przygotowano kilka sześciokołowych (!!!) „maluchów" typu LPT (lekki pojazd terenowy).Samochód „grał" w filmach o „Panu samochodziku" i był testowany w 16 Batalionie Powietrzno-Desantowym stacjonującym w Krakowie. Była też odmiana typu amfibia, zdolna do pływania. Także milicja miała swoje „maluchy". Zbudowano tylko trzy egzemplarze, w warsztatach Wyższej Szkoły Oficerskiej Ruchu Drogowego MO w Piasecznie.