Energetyczna Mapa Drogowa 2050

18-10-2012

Energetyczna Mapa Drogowa 2050 to plan wyznaczający ściśle określone normy w zakresie efektywności energetycznej, jakie osiągnąć powinny kraje członkowskie Unii Europejskiej do 2050 roku. Kluczowe miejsce zajmuje w nim zagadnienie dekarbonizacji rynku energii, którego skutkiem ma być redukcja emisji gazów cieplarnianych do 2050 roku o 80-95%. Powyższy scenariusz oznacza całkowite zredefiniowanie modelu funkcjonowania rynku energii w tych krajach Unii, w których produkcja energii oparta jest dzisiaj przede wszystkim na węglu. Plan ten związany jest także z koniecznością poniesienia wysokich kosztów dostosowania infrastruktury do nowych rozwiązań.

Celem podejmowania tego rodzaju inicjatywy przez Unię Europejską jest chęć budowy swej przewagi konkurencyjnej wśród innych światowych gospodarek oraz zdobycie pozycji lidera w zakresie gospodarki niskoemisyjnej.

Zdaniem Polski...

Założenia Energetycznej Mapy Drogowej 2050 napotkały na duży opór ze strony Polski, ze względu na fakt, iż energetyka naszego kraju opiera się w głównej mierze na spalaniu węgla.

Dzisiejsze założenia polityki energetycznej Polski zbudowane zostały w oparciu o cele, wyznaczone przede wszystkim przez Pakiet Energetyczno-Klimatyczny z 2007 roku, ze szczególnym uwzględnieniem zasady 3 x 20%, dotyczącej 20% oszczędności w zużyciu energii, 20% wzrostu poziomu wykorzystania energii odnawialnej oraz 20% redukcji emisji gazów cieplarnianych. Istotnym dokumentem określającym dzisiejszą politykę energetyczną Polski jest także przyjęta przez Radę Ministrów „Polityka energetyczna Polski do 2030 roku". 

Produkcja energii w źródłach odnawialnych pozostaje nadal domeną najbogatszych gospodarek świata

02-10-2012

Polska miała być podobno geotermalnym eldorado. To według wielu niezależnych ekspertów energia z wnętrza ziemi miała nam zapewnić prawdziwą energetyczną niezależność. A tymczasem najnowszy ranking zainstalowanych geotermalnych mocy opublikowany w BP Statistical Review of World Energy 2012 Polski nie wykazuje nawet na ostatnim miejscu. Zresztą światowy potencjał w tej dziedzinie jest wyjątkowo skromny. W grę wchodzi raptem 17 państw rozrzuconych po świecie bez jakiegokolwiek klucza i łącznie 11 GW mocy w geotermalnych źródłach z niewielkim rocznym potencjałem wzrostowym. Wbrew utartym stereotypom mającym podstawę w szkolnych podręcznikach geografii, liderem wcale nie jest Islandia, a USA, gdzie ulokowana jest bisko 1/3 światowego potencjału czyli 3112 MW. Drugie miejsce zajmują Filipiny - 1967 MW, dalej Indonezja 1189 MW, Meksyk - 887 MW, Włochy - 863 MW, Nowa Zelandia 769 MW, i dopiero na siódmej pozycji Islandia - 665 MW. Ostatnim liczącym się w tej dziedzinie graczem jest Japonia z 502 MW geotermalnej mocy. Islandczykom trzeba jednak oddać honor i zaznaczyć, iż w minionym roku zwiększyli swój potencjał o 90 MW. I to dzięki nim cały segment mógł odnotować wzrost potencjału na poziomie... 0,8 procentu (!!!) gdyż w tym samym czasie Meksyk zmniejszył swój geotermalny wolumen likwidując 78 MW mocy. Jeszcze jednym krajem, który zwiększył swój potencjał wytwórczy była Turcja, instalująca dodatkowe 20 MW, by dysponować całkowitą mocą - 114 MW i rekordową dynamiką - 21,2 proc. wzrostu. Poza tym cały segment charakteryzuje stagnacja. Zadziwia niemal symboliczna obecność w tej dziedzinie - otwartej na zawsze wszelkie odnawialne nowinki energetyki niemieckiej - tylko zaledwie 8 MW. Zresztą energetyka geotermalna w Niemczech pojawiła się stosunkowo późno. Pierwsze 3 MW zainstalowano tu dopiero w 2007 roku, by po 2 latach zwiększyć je do 8 MW. I tak zostało do dzisiaj. 

Gazprom sprzedaje „Kowno”

21-09-2012

Gazprom poinformował w kwietniu br. stronę litewską, że sprzedaje 99,5 proc. swych akcji w kowieńskiej elektrociepłowni na rzecz zarejestrowanej w Szwajcarii amerykańskiej spółki „Clement Power Venture Inc". 

Ta spółka stanie się właścicielem 100 procent udziałów, bowiem do tej pory dysponowała 0,5 procentu akcji. Nie podano kwoty transakcji. Wcześniej Gazprom informował, że chce zbyć akcje za 121 mln litów i zależy mu na jak najszybszym wyjściu z Kowna z powodu ciągnących się latami sporów z Litwinami co do zakresu inwestycji. Samorząd Kowna przygotowywał się zaś do unieważnienia umowy prywatyzacyjnej. Andrius Kupčinskas, mer Kowna, największego ośrodka przemysłowego Litwy, oświadczył 29 lutego br., że zaczyna proces unieważniania umowy prywatyzacyjnej UAB „Kauno termofikacijos elektrine", którą sprzedano w 2003 roku Gazpromowi i żąda 105 mln litów odszkodowania za niezrealizowanie przez Rosjan umowy. Taka kwota została zastrzeżona w umowie prywatyzacyjnej, którą w 2003 roku podpisała z Gazpromem samorządowa spółka AB „Kauno energija", główny odbiorca ciepła. Gazprom zapłacił za 99,5 proc, akcji 116 mln litów i zobowiązał się do zainwestowania 400 mln litów. Rosjanie twierdzą, że nie zrealizowali tego punktu umowy, bo nie mieli na to zgody władz Kowna.

Jak podał rosyjskojęzyczny „Litovskij Kurier", Gazprom miał najpierw proponować kupno elektrociepłowni spółce „Dujotekana", utworzonej w 2002 roku przez Gazprom oraz powiązanych z tym koncernem litewskich biznesmenów, głównie pochodzenia rosyjskiego. Jednym z inicjatorów jej utworzenia był były pułkownik KGB Piotras Vojeika, mający obecnie ok. 40 proc. akcji „Dujotekany" i pełniący funkcję wiceprezydenta. Prezydentem jest od 2010 roku były poseł do litewskiego Sejmu, Rosjanin - Vladimir Orechov.