Niskoemisyjne zgazowanie węgla szansą na skrócenie rosyjskiego bata

01-10-2015

„Jeśli węgiel zmienimy w gaz, uratujemy nasze kopalnie" - tak pisał na pierwszej stronie „Dziennik Polski" nazajutrz po wizycie na AGH w Krakowie ministra Skarbu Państwa Andrzeja Czerwińskiego, który asystował przy podpisaniu porozumienia o współpracy pomiędzy Grupą Azoty, a AGH w sprawie badań nad technologiami zgazowania węgla. Podpisane jednak porozumienie - jak to zaznaczono w pierwszym punkcie jego ostatniego - dziesiątego - paragrafu, czego nie dopatrzył się czujny publicysta „Dziennika Polskiego": nie stanowi umowy w rozumieniu kodeksu cywilnego, ani też nie skutkuje powstaniem żadnych prawnych ani finansowych zobowiązań dla stron. Jest po prostu jednym z wielu elementów folkloru przedwyborczego do schowania w bursztynowej szafie znajdującej się w pomieszczeniu, w którym je podpisano. W oczach ministra Czerwińskiego wolumen węgla jaki może być potencjalnie zużyty w procesach niskoemisyjnego zgazowania węgla urasta w wypowiedzi dla PAP-u do 15 mln ton rocznie podczas, gdy instalacja, której studium wykonalności (przygotowywane przez Amec Foster Wheeler Italiana) ma być niebawem ukończone, a przeznaczona do zlokalizowania w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie zakłada zużycie na poziomie 900 tys. ton rocznie. To mniej niż połowa rocznego wydobycia przeciętnej kopalni. I jedna piąta tego co obecnie leży na zwałach Kompanii Węglowej, pod warunkiem że to co tam jest, ma jeszcze jakąkolwiek użytkową wartość. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to druga taka instalacja mogłaby powstać przy Zakładach Azotowych w Puławach. Tak jak to planowano, zanim opętała nas rozpętana przez ministra Radosława Sikorskiego magia gazu łupkowego, Grupie Azoty w pierwszym rzędzie nie chodzi o ratowanie doli śląskich górników, a bardziej o zapewnienie największemu polskiemu konsumentowi gazu ziemnego bezpieczeństwa energetycznego poprzez dywersyfikację nośników energii czyli mówiąc lapidarnie - skrócenie rosyjskiego bata.

Rosyjskie gazociągi i irański gaz w Pakistanie

30-09-2015

Choć Pakistan jest jednym z najwierniejszych sojuszników Stanów Zjednoczonych, to nie Amerykanie, ale Rosjanie zbudują tam ponadtysiąckilometrowy gazociąg, umożliwiający import irańskiego gazu. W dodatku może to oznaczać kres marzenia o zbudowaniu wspieranego przez USA transafgańskiego gazociągu TAPI, biegnącego z Turkmenistanu do Afganistanu, Pakistanu i Indii. 

„Pakistan spodziewa się rychło podpisać umowę z Rosją w sprawie budowy gazociągu z północy na południe kraju. Wszystkie procedury techniczne są już uzgodnione. Spodziewamy się ponadto w najbliższej przyszłości przyciągnąć rosyjskie firmy do udziału w innych różnych projektach inwestycyjnych. Firmy z Rosji wykazały już zainteresowanie takimi projektami, jak modernizacja przedsiębiorstwa cieplnego Muzafargarh & Naddani, czy udział w odnowie i rozwoju korporacji Pakistan Steel Mills"- oświadczył 10 lipca 2015 roku premier Pakistanu Nawaz Sharif, po spotkaniu z prezydentem Władimirem Putinem.

Rząd rosyjski zatwierdził natomiast w sierpniu 2015 roku projekt umowy z Pakistanem w sprawie współpracy przy budowie gazociągu "Północ - Południe" w Pakistanie. Stało się tak na wniosek strony pakistańskiej. Moskwa i Islamabad mają podpisać umowę na szczeblu ministerialnym wczesną jesienią 2015 roku. 

Wcześniej, specjalny doradca premiera Pakistanu w sprawie polityki zagranicznej, Tariq Fatemi, powiedział, że Rosja jest w stanie pomóc Pakistanowi w rozwoju sektora energetycznego. Według Fatemi, Rosja "ma odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie."

Węgiel w fazie schyłkowej, atom trzyma się dobrze

21-09-2015

Wydawany od 64 lat Raport BP Statistical Review of World Energy jest najbardziej wyczekiwanym przez wszystkich analityków rynku energii dokumentem. Ukazuje się zawsze pod koniec I półrocza każdego roku. Choć firmowany przez jeden z trzech największych koncernów naftowych świata założonych równo na początku XX wieku uchodzi za dokument w pełni obiektywny, cechujący się wysokiej jakości danymi. Gdyby móc go czytać z wyprzedzeniem hamowanie chińskiej gospodarki „na piętach" nie byłoby zaskoczeniem. Podobnie jak korekta zużycia ropy naftowej i gazu ziemnego, czego następstwem są dzisiejsze niskie ceny - przynajmniej w odniesieniu do ropy. A gdyby ceny gazu były sharmonizowane bardziej z innymi nośnikami energii i podlegały międzynarodowym notowaniom spadek konsumpcji na głównych do tej pory kierunkach nie byłby, być może, tak dotkliwy. Widać też dobitnie, że węgiel mimo protestów śląskich górników to produkt schyłkowy, a produkcja energii jądrowej wykazuje najwyższe, ze wszystkich źródeł energii, wzrosty, które byłyby jeszcze większe gdyby nie totalne wygaszenie produkcji w Japonii. Gospodarka polska na tym tle charakteryzuje się umiarkowanymi, niespektakularnymi spadkami i dziesiątym miejscem na świecie (oraz drugim w UE po Niemcach) w konsumpcji węgla.

• konsumpcja energii pierwotnej - plus 0,9%
• generacja energii elektrycznej - plus 1,5%
• konsumpcja węgla - plus 0,3%
• produkcja energii jądrowej - plus 1,8%
• konsumpcja ropy naftowej - plus 0,8%
• konsumpcja - gazu plus 0,4%

Światowa konsumpcja energii pierwotnej w 2014 roku wzrosła o 0,9 procenta i zamknęła się wolumenem blisko 13 mld ton ekwiwalentu ropy naftowej. Wzrost jednak zawdzięczamy jedynie krajom nienależącym do grupy OECD.