Największa łopata turbiny wiatrowej

02-10-2013

W podróż po Niemczech wyruszyła łopata nowej turbiny wiatrowej 2.5-120, o imponującej długości 60 metrów - symbol nowej generacji inteligentnych turbin wiatrowych. Potężnych rozmiarów element przewieziony zostanie specjalnym transportem z Flensburga do europejskiej siedziby GE Renewable Energy w Salzbergen.

Następnie odwiedzi politechniki w Berlinie i Monachium. Stamtąd trafi wreszcie do komercyjnej eksploatacji pod Norymbergę. Będzie to pierwsza tego typu instalacja w kraju.

„W lądowej energetyce wiatrowej wciąż drzemie potencjał, który można wykorzystać z wielką korzyścią dla Energiewende", powiedział Cliff Harris, Dyrektor Generalny działu energii odnawialnej GE na Europę. „Technologiczny poziom zaawansowania naszej nowej inteligentnej turbiny wiatrowej 2.5-120 jak najbardziej to umożliwia.

Sprzęt korzysta z Internetu przemysłowego gwarantując maksymalną wydajność i stopę zwrotu nawet w regionach o słabszych warunkach wiatrowych".

Nie czarnowidztwo i ekoterroryzm... O „zmierzchu" węgla zdecyduje ekonomia

01-10-2013

Prof. Zbigniew Kasztelewicz: "Zmierzch węgla kamiennego w Polsce" autorstwa dra Michała Wilczyńskiego, podobnie jak opublikowany przez niego raport z 2012 r. „Węgiel brunatny paliwem bez przyszłości" o roli węgla brunatnego oraz kamiennego w przeszłości, obecnie i w dalszych dekadach XXI wieku w Polsce, są bardzo pesymistyczną oceną. Z wielką dozą czarnowidztwa i krytyki wobec tych dwóch rodzajów paliw kopalnych, pokazują ich branże w katastroficznych obrazach, jednocześnie przypisując im wszystko złe, co mogło się wydarzyć w Polsce, czy na świecie - od zagłady regionów, zanieczyszczenia gleby, powietrza i wody, aż do wielu tysięcy rocznych zgonów z powodu tej zabójczej „czarnej" czy „brunatnej" energetyki.

Tymczasem najpierw należałoby zadać kluczowe pytanie - czy Polska i Europa oraz świat mogły po 1945 r. podążać inną drogą, niż rozwijać górnictwo węglowe? Myślę, że odpowiedź jest jedna: węgiel był głównym paliwem dla energetyki, hutnictwa czy branży chemicznej oraz służył jako opał w domach czy ciepłownictwie. Węgiel był wreszcie paliwem pomocnym dla odbudowy kraju. Era ropy i gazu to czas późniejszy. Dopiero po nich nastąpił „rozkwit" atomu i moda na energię odnawialną. Dlatego też biorąc pod uwagę powyższe argumenty, możemy stwierdzić, dlaczego nasi poprzednicy nie mogli zafundować nam innej energetyki. A teraz pytanie o czas obecny: czy możemy i czy stać nas, jako kraj wciąż pozostający na dorobku, by zafundować sobie zdecydowaną i bardzo szybką zmianę gospodarki opartej na „czarnej" czy „brunatnej" energetyce? Na pewno nie wskazuje na taką możliwość stan polskich finansów (prawie bilion złotych zadłużenia, które raptownie rośnie) zmierzających do „zapaści". Przed nami poważne zadania finansowe do realizacji w gospodarce. Wg profesora K. Żmijewskiego potrzeby finansowe na elektroenergetykę to około 100 mld euro. Czy mając taki rosnący dług publiczny, możemy zaciągać nowe kredyty?

Partycypacja po wiedeńsku

27-09-2013

To obywatele partycypują swoimi prywatnymi kapitałami w budowie elektrowni słonecznych, a nie wyciągają rękę po dobro wspólne

W Polsce zapanowała moda na budżety partycypacyjne. Polega to na tym, iż rady różnych szczebli (głównie dzielnic czy miast) w swoich dotychczasowych budżetach wydzielają mniejszą lub większa pulę pieniędzy przeznaczona na zadania, które w mniej lub bardziej obiektywnych plebiscytach wskażą obywatele. Nie daje to jednak automatycznie gwarancji, że pieniądze są dzielone lepiej i wydatkowane efektywniej. Pewne jest natomiast to, że od tak pomyślanej obywatelskiej partycypacji nie przybywa pieniędzy w budżecie. Tak jak herbata nie staje się słodsza, tylko od tego, że jest intensywniej i dłużej mieszana.

W Wiedniu obywatelska partycypacja polega na czymś zupełnie odwrotnym. To obywatele sięgają do własnych portfeli, by partycypować finansowo w przedsięwzięciach służących wspólnemu dobru. Tym dobrem są obywatelskie elektrownie słoneczne. Pierwsza obywatelska elektrownia słoneczna została uruchomiona przed rokiem i zlokalizowano ją na terenie najnowocześniejszej austriackiej zawodowej elektrowni Donaustadt znajdującej się na obszarze 22 dzielnicy Wiednia, a należącej do zakładów miejskich Wien Energie. Pierwsza obywatelska elektrownia słoneczna składa się z 2100 fotowoltaicznych modułów o łącznej mocy 500 kWp, dostarczających energie elektryczna do wiedeńskiej sieci, która także jest własnością miasta. Panele fotowoltaiczne mają powierzchnię 3360 m kw. i zajmują powierzchnię 8 000 m kw. Ich sumaryczny roczny potencjał produkcyjny sięga 500 MWh, co odpowiada w warunkach wiedeńskich potrzebom ok. 200 gospodarstw domowych.