Ropa głównym nośnikiem energii

10-10-2016

Niemiecka Agencja Energetyki przedstawiła w Berlinie pod koniec września 2011 roku wszechstronne studium o rozwoju energetyki do 2030 roku stwierdzając, że w tym okresie ropa pozostaje głównym nośnikiem energii. Tak sformułowane zdanie – podobnie określane w wielu innych wysoko uprzemysłowionych krajach – wymusza dalsze doskonalenie technologii jej wydobycia, jak i przetwarzania do różnorakich paliw. Te trzeba jednak coraz efektywniej przerabiać w elektrowniach, ciepłowniach, silnikach spalinowych oraz różnych agregatach. Dodatkowym stymulatorem tego typu działań bywa konieczność ograniczania emisji CO₂ do atmosfery przez wszystkie stosowane, nieodnawialne nośniki energii (Brennstoffspiegel, 44,10,2011).

Od wielu dziesięcioleci mówi się o zbliżającym się wyczerpywaniu zasobów ropy i również o tym, że wkrótce przekroczy się szczytowe jej wydobycie, a które to pojęcie określa się w skali międzynarodowej jako Peak Oil. Nawet Klub Rzymski w 1972 roku prognozował, że wg ówczesnych zasobów jej wydobycie zakończy się w roku 1990.

Dziś już wiadomo, że nie ma możliwości określenia terminu w którym wyczerpią się wciąż jeszcze niemałe zasoby ropy. Z wieloletnich obserwacji wiadomo, że mimo rosnącego wydobycia ropy jej udokumentowane zasoby zwiększają się o znaczną wielokrotność w stosunku do corocznego zużycia. Po prostu zasoby tego surowca nie są stałą, systematyczną wartością (Karl-Hainz, Schult-Bornemann; Brennstoffspiegel, 12,3,2010). Każdego dnia światowe koncerny naftowe inwestują ogromne środki finansowe, by odkrywać kolejne zasoby tego nieodnawialnego surowca energetycznego. I tak zwiększyły się w minionych trzech latach zasoby ropy w stosunku do przyrostu jej zużycia prawie 40-krotnie. 

Prąd z… podwodnych balonów

19-09-2016

 Dla usprawnienia funkcjonowania systemów elektroenergetycznych o zmiennej generacji i poborze mocy stosuje się powszechnie elektrownie szczytowo-pompowe. Służą one do gromadzenia pobranej energii elektrycznej, a następnie oddawania jej do sieci. W porze niskiego zapotrzebowania na moc, nadmiar energii elektrycznej w systemie zostaje wykorzystany do pompowania wody do górnego zbiornika. W czasie zwiększonego popytu woda zostaje wypuszczona z górnego do dolnego zbiornika i przepływając przez turbinę generuje moc elektryczną. Odwracalne turbozespoły działają więc zarówno jako silnik-pompa oraz jako turbina-generator. Uwzględniając ubytek odparowanej wody i straty w maszynach, przy wytwarzaniu elektryczności odzyskuje się jedynie 70 do 85 % energii pobranej na przetłoczenie wody do górnego zbiornika. Stosunkowo niska gęstość energii zawartej w roboczym medium wymaga użycia dużego zbiornika lub dużej różnicy poziomów obu zbiorników. Jedna tona wody podniesiona na wysokość 100 m może wytworzyć 0.272 kWh energii elektrycznej – ta ilość wystarczy do świecenia żarówek o mocy 272 W przez godzinę.

Główne zadanie tych elektrowni to dotrzymywanie bilansu mocy w systemie elektroenergetycznym. Poprawia się ekonomiczność wytwarzania energii, gdyż możliwa jest praca dużych źródeł podstawowych jak elektrownie cieplne i atomowe ze stałym, optymalnym obciążeniem zapewniającym najwyższą sprawność. Eliminuje to zarazem konieczność użycia dodatkowych źródeł włączanych krótkotrwale dla pokrycia zapotrzebowania szczytowego. Siłownie te spełniają także ważne zadanie regulacji częstotliwości z uwagi na szybkość reakcji na nagłe zakłócenia równowagi popytu i generacji. 

Zniknie jeden z kominów w Łęgu... I EdF z Krakowa?

01-09-2016

Z pejzażu Krakowa już niebawem zniknie - po 42 latach służby – 225-metrowy, niższy komin elektrociepłowni w Łęgu. Wszystkie widoki i panoramy Krakowa trzeba będzie oddać do archiwum i wykonać nowe. Komin przestał być potrzebny, po tym jak w elektrociepłowni uruchomiono instalację odsiarczania spalin wyposażoną w nowy, znacznie niższy komin. Ważący ponad 7 tys. ton 18 na liście najwyższych polskich kominów kolos nie zostanie jednak spektakularnie wysadzony w powietrze, a będzie kruszony od góry przy pomocy mechanicznych szczęk zamontowanych na mikrokoparce umieszczonej na platformie zakotwionej w jego wnętrzu i opuszczanej wraz z postępem robót. Tempo destrukcji to… 2 metry na dobę przy sprzyjających warunkach pogodowych. Średnica zewnętrzna komina u góry to 7,2 m i 13,4 m na dole. Grubość jego ścian to 15 cm na szczycie i 60 cm u podstawy. W środku znajduje się wymurówka wewnętrzna z cegły pełnej czerwonej na zaprawie wapienno-cementowej o grubości 12 cm. Całość stoi na fundamencie w formie kolistej płyty żelbetowej o średnicy 30 metrów i grubości od 1, 3 m na obwodzie do 3,5 m pod samym kominem. O ile stal ze zbrojenia uda się odzyskać i sprzedać w formie złomu do huty, o tyle nie wiadomo jeszcze czy pokruszony beton da się zmielić i przerobić na tzw. wtórne kruszywo czy też z uwagi na trwałe zanieczyszczenia i skażenia trzeba będzie zdeponować na składowisku.

- Wszystko zależeć będzie od wyników badań – stwierdził Lubomir Polansky, właściciel firmy z Czech, która wygrała przetarg na wyburzenie komina. Dość enigmatycznie wypowiada się na temat potencjalnych miejsc składowania gruzu, który pozostanie po kominie. To będzie co najmniej 200 największych dopuszczonych do ruchu po publicznych drogach ciężarówek. Lubomir Polansky wyburzał już 300-metrowe kominy w Czechach i niższy 164-metrowy komin elektrociepłowni Zakładów Azotowych w Puławach. Jeszcze w październiku powinna się pojawić platforma robocza na szczycie komina i winda. Do połowy grudnia powinna zostać wyburzona wewnętrzna wymurówka. Cały komin powinien zniknąć z horyzontu w połowie 2017 roku.