OZE: Czy dogonimy Europę?

16-03-2015

Kim jest prosument? To producent, konsument i sprzedawca energii elektrycznej w jednym. W ubiegłym roku 98 proc. Polaków deklarowało, że nie wie co kryje się pod tym pojęciem*. Tymczasem kampania edukacyjna „Postaw na Słońce" realizowana przez Fundację BOŚ przy wsparciu NFOŚiGW trafiła do 20 mln osób, a pod koniec stycznia 2015 rząd przyjął nową ustawę o OZE. Czy teraz Polacy postawią na samodzielną produkcję prądu?

Dotychczas rynek energii ze źródeł odnawialnych regulowany był ustawą „Prawo energetyczne". Tymczasem, pod koniec stycznia 2015, Sejm RP uchwalił ustawę o OZE, która wprowadza regulacje dotyczące przydomowych mikroinstalacji. Zgodnie z nowymi przepisami, ich właściciele będą mogli rozliczać się z przedsiębiorstwami energetycznymi na zasadzie „net-metering", czyli rozliczenia netto. Posłowie przyjęli też tzw. poprawkę prosumencką (o jej dalszych losach zdecyduje Senat), która miałaby wprowadzić system taryf gwarantowanych (FiT) dla najmniejszych wytwórców energii z OZE, czyli mikroprosumentów posiadających mikroinstalacje o mocy poniżej 10 kW. Eksperci szacują, że dzięki zmianom w przepisach może powstać w Polsce (do 2020 roku) około 250 tys. mikroinstalacji. Tymczasem w Niemczech, które są jednym z bardziej rozwiniętych rynków, dzięki systemowi taryf FiT funkcjonuje ponad 2 mln. prosumentów. Kiedy Polacy dogonią Europę? 

Mikroinstalacje w każdym domu

Z badania przeprowadzonego przez TNS Global na zlecenie RWE Polska**, wynika że co piąty badany byłby skłonny zainwestować w panele fotowoltaiczne o wartości ok. 10 tys. zł zwłaszcza gdyby inwestycja zwróciła się w ciągu 5 lat. Opublikowany przez RWE raport pt. „Scenariusze rozwoju technologii na polskim rynku energii do 2050 roku" szacuje, że za 35 lat prosumenci mogą odpowiadać za produkcję nawet 25 TWh energii elektrycznej, czyli blisko połowę energii elektrycznej produkowanej przez źródła rozproszone. 

W tle wojna rosyjsko-ukraińska...Chińsko-rosyjski kontrakt gazowy

05-03-2015

Rosja, przy użyciu swoich formacji zbrojnych, dokonała aneksji Krymu. Stało się to przy biernej postawie świata i przy aplauzie obywateli FR. 18 marca 2014 r. W. Putin wygłosił na Kremlu orędzie o przyłączeniu do FR nowych dwóch podmiotów - Krymu i miasta Sewastopol. Jego mowa przypominała w konstrukcji najlepsze wystąpienia Hitlera - jak choćby to z 30 stycznia 1939 r. gdy przemawiając do Reichstagu - przywódca III Rzeszy mówił o swoim umiłowaniu pokoju. 

To wówczas powiedział też: „Wielki polski marszałek [Józef Piłsudski - przyp. P. G.] i patriota [układem z 1934 roku - przyp. P. G.] oddał swojemu narodowi równie wielką przysługę, jak kierownictwo państwa narodowosocjalistycznego niemieckiemu. Także w niespokojnych miesiącach minionego roku przyjaźń niemiecko-polska była jednym z uspokajających zjawisk europejskiego życia politycznego". Putin, tak jak wówczas Hitler, co chwilę dostaje owacje od zgromadzonego tłumu dygnitarzy, gdy „opowiada o Krymie, mogiłach rosyjskich żołnierzy z końca XVIII wieku. O Sewastopolu - ojczyźnie rosyjskiej floty, o świętości i chwale tego miejsca. O tym, że Rosja została z Krymu ograbiona, mimo, że sama przyczyniła się do rozpadu ZSRR, zapominając o Krymie i Flocie Czarnomorskiej. Mówi o milionach Rosjan, którzy położyli się spać w swoim państwie, a obudzili się za granicą. O narodzie rosyjskim, który stał się jednym z najbardziej rozdzielonych terytorialnie narodów na świecie. O mieszkańcach Krymu, których przekazano sobie z rąk do rąk jak worek ziemniaków". Lilia Szewcowa, wybitna znawczyni współczesnej Rosji, w artykule „Forsowanie mitu" opublikowanym w „American Interest" nie ma złudzeń w ocenie rosyjskiej agresji na Krym i Ukrainę. „Patrząc na rozwój wydarzeń - zauważa - doznajemy szoku, że nagle stanęliśmy w obliczu wyzwań analogicznych do tych, jakie poprzedzały wybuch II wojny światowej. Jednocześnie jesteśmy zdumieni dramatyczną ignorancją oraz intelektualną i moralną słabością elit Zachodu w tej sprawie".

Gdyby tak jeszcze terminal był gotowy...

01-03-2015

87 proc. Polaków znających inwestycję terminal LNG w Świnoujściu w pełni ją akceptuje - wynika z badania TNS Polska. Nie stało by się tak, gdyby nie działania edukacyjne inwestora terminalu, spółki Polskie LNG, choć pewno lepiej by było, gdyby inwestor - zamiast na edukacji - skupił się na dokończeniu terminalu.

W Świnoujściu powstaje jedna z najważniejszych inwestycji w Polsce - terminal do odbioru skroplonego LNG (ang. Liquified Natural Gas). Celem inwestycji jest poprawa bezpieczeństwa energetycznego w Polsce oraz w naszym regionie Europy, który zaopatrywany jest w surowiec pochodzący głównie z jednego kierunku. Terminal w Świnoujściu będzie mógł odebrać ilość gazu równą jednej trzeciej krajowego zużycia, a gdy jego możliwości zwiększą się z 5 do 7,5 mld m sześciennych rocznie - prawie połowę. I to z dowolnego kierunku na świecie. Polska zdecydowała się na budowę terminalu LNG w Świnoujściu głównie ze względów strategicznych - dzięki tej inwestycji zostaną zdywersyfikowane dostawy gazu dla gospodarki narodowej. Polska będzie mogła rozwijać na wielką skalę energetykę opartą na gazie, modernizować przemysł chemiczny i nawozowy, rozbudowywać transport wykorzystujący paliwowe atuty LNG. 

Wydawać by się mogło, że tak duża inwestycja broni się sama. Tymczasem wiedza o terminalu była z początku niewystarczająca - głównie z tego powodu, że ta technologia w Polsce praktycznie nie występowała. Znaliśmy LPG, CNG, ale LNG... A LNG to nic innego jak gaz ziemny, który pod wpływem ujemnych temperatur (-162 st. C) zostaje skroplony, dzięki czemu staje się ekonomiczny w transporcie. W terminalu LNG jest regazyfikowany i przybierając znów postać lotną, gaz wtłaczany jest do sieci.